„Amália. Królowa fado” to poruszająca historia życia Amálii da Piedade Rodrigues - jednej z największych indywidualności muzycznych wszechczasów. Dzięki swemu talentowi i charyzmie Amalia rozsławiła fado na całym świecie. Porównywano ją do Edith Piaf i Billy Holiday. Jej niezwykły magnetyzm i naturalny czar z jednakową siłą zachwycały na światowych scenach.

Amálię - piosenkarkę jednak już znamy. Teraz pora na opowieść o niezwykłej kobiecie, która stała się legendą, wyprzedzając swój czas, kwestionując popularne poglądy i obyczaje. Przyjrzyjmy się z bliska jej przeżyciom, miłości i sukcesom. Film na całym świecie cieszył się ogromnym zainteresowaniem krytyków i publiczności, choć został skrytykowany przez rodzinę Rodrigues. Uznali go bowiem za zbyt kontrowersyjny.

Nowy Jork, jesień 1984. Nocą nachodzą Amálię najbardziej odległe wspomnienia. Obojętność matki i śmierć siostry. Zbyt wczesna dorosłość, zainicjowana namiętnością do gitarzysty Francisca Cruza, a potem lokalne i międzynarodowe sukcesy. I w końcu kryzys małżeństwa z rozsądku. Dojrzałość artystyczna, która nie chciała iść w parze z dojrzałością emocjonalną. Była rozdarta między dwoma kochankami. Eduardo Ricciardi, tenisista i playboy nie akceptował jej plebejskich korzeni, drugi, żonaty bankier, Ricardo Espírito Santo, był jej partnerem duchowym. Kres nadziei na wspólną przyszłość doprowadził ją do małżeństwa z Césarem Seabrą. Były też ponure tony - bolesny okres związany ze zdradą ze strony rodziny i związaniem się z reżimem faszystowskim. Zostaje on przełamany występem w Koloseum w Lizbonie podczas rewolucji goździków.

Amália da Piedade Rodrigues urodziła się 1 lipca 1920 roku w Lizbonie, zmarła w tym samym mieście w 1999 roku. Pochodziła z ubogiej rodziny, zamieszkałej w nadrzecznej dzielnicy miasta. Jej artystyczna droga rozpoczęła się od występów w Retiro da Severa, w szczycie kariery miała u swych stóp paryską Olimpię, londyński Savoy i nowojorski Lincoln Center.

FADO

To pełne pasji i lamentu XIX-wieczne pieśni, które stanowią wspólną spuściznę Portugalczyków. To melancholijna pieśń, wykonywana przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Twórczość Amalii Rodrigues przyczyniła się do powstania wybitnego dzieła Fados w reżyserii Carlosa Saury.

Odkryłem Fado dzięki Amalii Rodrigues. Jej pieśni naznaczyły moje powojenne dzieciństwo w Madrycie, podobnie jak pieśni Imperio Argentiny i tanga Carlosa Gardel. W czasie tych lat budzenia się, te dźwięki zapisywały się głęboko w mojej pamięci. Dlatego właśnie Fado tak naprawdę zawsze było blisko mnie.

Po raz pierwszy odwiedziłem Portugalię w późnych latach pięćdziesiątych w drodze do Lizbony. Portugalia wydawała mi się wtedy ponurym krajem z bardzo miłymi, ale smutnymi ludźmi. W radiu od czasu do czasu można było usłyszeć piękny, niepowtarzalny głos Amalii Rodrigues.

Carlos Saura