Niewątpliwie najpoważniejszy obraz w całym zestawie soc sci-fi, którego ponurej wymowy nie łagodzą nawet smakowite ujęcia z przechadzającą się nago Beatą Tyszkiewicz. Film powstały na fali zimnowojennego lęku przed atomową zagładą. Akcja całości rozgrywa się w klaustrofobicznej przestrzeni futurystycznej podziemnej bazy wojskowej, która automatycznie zaczyna działać za sprawą przypadkowego spięcia przewodów elektrycznych. Zwarcie uruchamia proces dehibernacji kilku zamrożonych osób, które budzą się do życia nie mając kompletnie pojęcia gdzie się znajdują i ile czasu upłynęło od ich uśpienia. Z fragmentów wspomnień usiłują ułożyć jak najkompletniejszy obraz rzeczywistości.

Szybko okazuje się, że jeden z bohaterów wie więcej niż inni: zna rozkład pomieszczeń bazy, dysponuje kodami umożliwiającymi otwarcie wszystkich drzwi. Właściwie wszyscy z „odmrożonych” mają lub mieli w przeszłości coś wspólnego z odkryciem „kwarku” – tajemniczej substancji, która miała stać się zbawieniem ludzkości, a w końcu posłużyła do budowy strasznej broni. Piątka bohaterów, którzy najprawdopodobniej są jedynymi żywymi ludźmi na wyniszczonej wojną Ziemi zrazu czeka, mając nadzieję że pojawi się wreszcie ktoś, kto wyjaśni jak i dlaczego znaleźli się w tym dziwnym miejscu, a następnie spróbuje znaleźć wyjście na powierzchnię. Nie będzie to łatwe, bo człowiek, który wie najwięcej, przedstawiający się jako „doktor” okaże się być złowieszczym Sinisem – osobą, która wywołała ogólnoświatowy konflikt i doprowadziła do zagłady ludzkości. Ów złoczyńca został zamrożony, by mogły go sprawiedliwie osądzić przyszłe pokolenia – tyle tylko, że owych przyszłych pokoleń po prostu nie będzie. W końcu na powierzchnię wydostanie się tylko dwójka ocalałych, którzy być może będą mieli szansę stać się nowymi Adamem i Ewą. Nadzieja jest jednak nikła – krajobraz Ziemi przypomina dymiące kopalniane hałdy...